اخیرا مایکروسافت در اقدامی جدید، همان طور که قبل تر وعده داده بود، نخستین گام برای جایگزینی دیتاسنترهای بزرگ با DNA را برداشت. قبل تر متخصصین مایکروسافت اعلام کرده بودند که این شرکت قصد دارد تا پایان دهه ی جاری میلادی سیستم ذخیره سازی بر پایه DNA را درون یکی از پایگاه های داده خود به بهره برداری برساند. بدین منظور در روزهای گذشته مایکروسافت برای اولین بار از دستگاهی رو نمایی کرده است که میتواند اطلاعات دیجیتال را بر روی DNA ذخیره و بازیابی کند. پیش از این ثبت اطلاعات بر روی DNA به صورت دستی و در محیط آزمایشگاهی صورت می گرفت اما حالا ثبت و بازیابی اطلاعات دیجیتال به صورت صفر و یک، به وسیله یک سخت افزار و نرم افزار ممکن شده است.
متداول ترین تجهیزات ذخیره اطلاعات جهان در حال حاضر دیسک های سخت یا دیسک های نوری و فلش مموری ها هستند، اما چندی پیش تیمی از محققان دانشگاه واشنگتن با همکاری مایکروسافت و تیم دیگری از دانشگاه Illinois اعلام کردند که مولکول های DNA هم می توانند زیرساختی مناسب برای ذخیره داده ها باشند. تمامی صنایع کامپیوتر در جهان در تلاش هستند تا ابعاد رایانه ها و قطعات را کوچکتر نمایند، اما به دلایل مختلفی چون محدودیت فیزیکی کوچکتر کردن برخی قطعات هم چون فضاهای دخیره سازی میسر نبوده است، اما DNA می تواند حجم عظیمی از اطلاعات را در فضایی بسیار کوچک ذخیره کند. فرض کنید اگر بخواهیم تمامی فیلم های ساخته شده تا به امروز را بر روی DNA ذخیره کنیم فقط به فضایی اندازه یک حبه قند نیاز خواهیم داشت. در حال حاضر DNA چگال ترین ماده شناخته شده برای ذخیره اطلاعات است، پس اشتیاق شرکت های بزرگی هم چون مایکروسافت به استفاده از حافظه هایی بر پایه DNA توجیه پذیر است.
جنبه مثبت دیگر این تکنولوژی، امکان نگهداری ایمن اطلاعات و داده ها برای زمانی بسیار طولانی در حدود چند هزاره است. در حالی که تجهیزات فعلی ذخیره سازی اطلاعات تنها چندین دهه می توانند اطلاعات را به صورت امن نگهداری کنند. اما مشکل اصلی برای این روش از ذخیره سازی اطلاعات قیمت تمام شده است. به گفته مایکروسافت برای آنکه این حافظه ها قابلیت تجاری سازی پیدا کنند باید قیمت آن ها ده هزار برابر کاهش پیدا کند. سرعت نوشتن اطلاعات نیز معضل دیگری برای این روش به حساب می آید. آزمایشات نشان می دهند که سرعت ثبت اطلاعات بر روی DNA نباید بیش از ۴۰۰ بایت بر ثانیه باشد در حالی که سرعت مطلوب برای ثبت داده ها ۱۰۰ مگابایت بر ثانیه است. اما بازخوانی اطلاعات ذخیره شده به وسیله دستگاه های توالی یابی DNA فرآیند ساده تری است.
شاید این سوال برای شما هم پیش آماده باشد که چطور ماده ای مانند DNA که مانند بافت بدن تخریب پذیر است به این اندازه برای ذخیره سازی اطلاعات مناسب شناخته شده است؟ اما پاسخ اینجاست که مولکول های DNA هزاران مرتبه پایدارتر از مولکول های مواد نیمه رسانایی چون سیلیکون که سازنده قطعات ذخیره سازی اطلاعات می باشند، هستند. بازیابی این مولکول ها از ماموت هایی که چندین هزاره از انقراض آن ها میگذرد نیز نشان از پایداری این مولکول ها دارد.
ایده ذخیره سازی اطلاعات بر روی DNA جدید نمی باشد اما خودکارسازی این فرآیند توسط مایکروسافت، می تواند گام بزرگی به سوی آینده ای باشد که ذخیره سازی اطلاعات بر روی DNA جایگزین روش های کنونی ذخیره اطلاعات شوند.
شما باید وارد شوید در تا بتوانید یک دیدگاه بگذارید.